یه شب سه نفر اشتباهی دستگیر میشن و در نهایت ناباوری به اعدام محکوم میشن....
نوبت اولی میشه که بشینه روی صندلی . وقتی میشینه میگه : من توی دانشگاه ,
رشته الهیات خوندم و به قدرت بی پایان خدا ایمان دارم ...میدونم که خدا نمیذاره آدم
بیگناه مجازات بشه ...کلید رو میزنن...ولی هیچ اتفاقی نمیفته..
به بی گناهیش ایمان میارن و آزادش میکنن.
نفر دوم میشینه روی صندلی و میگه : من توی دانشگاه حقوق خوندم...
به عدالت ایمان دارم و میدونم واسه آدم بی گناه اتفاقی نمیفته...
کلید برقو میزنن و هیچ اتفاقی نمیفته و به
بی گناهی اون هم ایمان میارن و آزادش میکنن...
نفر سوم میاد روی صندلی و میگه : من توی دانشگاه برق خوندم
و به شما میگم که وقتی این دو تا کابل به هم وصل نباشن
هیچ برقی وصل نمیشه به صندلی ...
خوب بقیه داستان هم مشخصه , مسئولین زندان مشکل رو میفهمن
و موفق به اعدام فرد میشن ..
"" نتیجه : لازم نیست همیشه راه حل مشکلات رو جار بزنیم .""
گاهی با دانشمون بر علیه خودمون استفاده میشه..
امت فاکس، نویسنده و فیلسوف معاصر، هنگامی که برای نخستین بار به آمریکا رفته
بود برای صرف غذا به رستورانی رفت. او که تا آن زمان، هرگز به چنین رستورانی نرفته
بود در گوشه ای به انتظار نشست با این نیت که از او پذیرایی شود. اما هر چه لحظات
بیشتری سپری می شد ناشکیبایی او از اینکه می دید پیشخدمت ها کوچکترین توجهی
به او ندارند، شدت گرفت. از همه بدتر اینکه مشاهده می کرد کسانی پس از او وارد
شده بودند و در مقابل بشقاب های پر از غذا نشسته و مشغول خوردن بودند.
بی بهانه اومدم بنویسم واسه تموم حرفهای نگفته دیروزم , که رفتند , و واسه تموم
احساسای فردا , که شاید دوباره تموم لحظات دیروزم رو به رخم بکشند ....
توی این شکل از زندگی که خیلی چیزا , تو ازدحام تموم چیزایی که میشنوی , بی پرو
بال رها میشند و تو از درون میجوشی , و شاید صدات هم در نیاد ,
چیزی گم شده ,مثل یه دیروز ,مثل یه حس...که میتونه خیلی از نقشهای زندگیمونو
نقاشی کنه و از توی همه پچ پچ ها , و شاید فریادها یه شور بی مثال ,
زمزمه گر لحظه هات بشه...