موجودی به نام من

کودک که بودم وقتی یه پروانه از بالای سرم رد میشد اونقدر ذوق میکردم که فکر میکردم یکی از

 فرشته های آسمونم ,  وقتی کودکی مثل خودم رو میدیدم که زیر آفتاب با صورت کثیف و دهان باز

 منتظره تا یکی بیاد و تو دستای مادرش پول ناهارشو بذاره دلم میخواست همه پس اندازمو که

 مامانم برام جمع کرده بود رو ببرم و یه غذای حسابی بهش بدم اونقدر بخوره تا طعم فقر رو

 فراموش کنه ..نوجوون که شدم دلم میخواست همه منو بفهمن حالا نه اندازه اون کودک فقیر تا

 جائیکه من قبول کنم که نور چشم همم, اونقدر از دیگران محبت طلب داشتم که هیچ لطفی تو

 نظرم کافی و ارزشمند نبود...

جوون که شدم غصه های نوجوونی همراهم بود ولم نمیکرد تنهایی و خلوت دلم با هیچی آروم

 نمیشد حتی تو جمع دوستان با اون همه بگو بخندام و شیطنت هام بازم دلم یه چیز دیگه

 میخواست انگار شونه هام خالی بود از فرداهام .......

تو سن 25 سالگی بود که تازه فهمیدم اگه بخوای هیچ دردی درمون نداره چاره نداره هیچ فقری

 رفع نمیشه هیچ روحی آروم نمیشه فقط در یک صورت که خودت آروم باشی......

فهمیدم که تو فقط خودت راننده زندگیتی که میتونی واسه هر مسافری که کنار جاده ایستاده بوق

 بزنی و اونو سوار کنی اون مسافر میتونه غم باشه میتونه امید باشه میتونه خوشبختی باشه

 فقط کافیه انتخاب کنی که کدومشون رو سوار زندگیت کنی ....

دیگه این روزا از کسی ناراحت نمیشم....

دیگه طلب محبت از هیشکی ندارم در عوض اونا خودم محبت میکنم و تازه میفهمم که اونا تشنه ـ

 تر از دوران نوجوونی منن.......دنیا محبت میکنی ذره ذره جذب میکنن و باز طلب دارن و تازه

 میفهمم که چقدر نادان بودم  از کسایی طلب محبت داشتم که  خودشون در انتظار محبت

 سایرین هستند..خودشون دنبال یه کسی اند که ازشون تمجید کنه و  اعتماد بنفسی که

 خودشون میتونن بسازند رو میخوان با توجه و تعریف دیگران ساخته بشه.....

فهمیدم زندگی راحته فقط یه فرمول داره عاشق خودت باش......

وقتی عاشق خودت میشی تازه میفهمی که چه جسارتی پیدا کردی چون هر کسی جرئت این

 کارو نداره دیگه توقعاتت فروکش میکنه زندگیت سمت و سو میگیره و دیگه اینکه میدونی که

 فرمون زندگیتو چطور بچرخونی تا از کنار همه راهها و آدمهای وقت گیر رد بشی

....و خودت باشی , خودٍ خودت....

بهمن 90ــــــــــــ